Historia ogrodów – ogród polski

Czy w historii ogrodów istnieje styl – ogród polski, który bezsprzecznie opisuje nas Polaków,  jako ogrodników? Wydaje się, że byliśmy zawsze kopistami tego, co stworzyła zachodnia Europa. Dlatego, chcę udowodnić w dziedzinie ogrodnictwa, jak mówi Mikołaj Rej „A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają”.

Rozpoczynam moje poszukiwania od czasów średniowiecza, przez epokę renesansu (odrodzenia), manieryzmu, baroku, angielskiego parku krajobrazowego i romantyzmu , pozytywizmu, dwudziestolecia międzywojennego, czasów współczesnych, aż do XXI wieku.

Betonowe płoty obsadzone tujami i drewniane skanseny jest to jedyna rzecz, którą przekażemy przyszłym pokoleniom? Poszukam pozytywnych wzorów w sztuce ogrodnictwa polskiego, jak  klomb polski, które warto naśladować.

Ogrody średniowiecza

Średniowiecze to okres umocnienia się chrześcijaństwa, powstanie klasztorów, krucjaty krzyżowe i przed wszystkim powstanie nowych państw na północy Europy. Epoka trwająca ponad 1000 lat, która praktycznie zbudowała nowy ład i porządek, odrzucając osiągnięcia kultur Cesarstwa Rzymskiego i starożytnej Grecji.  

Mnisi, którzy zostali sprowadzenie do Polski,  Benedyktyni, Cystersi przede wszystkim koncentrują się na budowie klasztorów, które w większości umieszczone są z dala od miast. Miejsce na lokalizację wybierane zazwyczaj w atrakcyjnym otoczeniu, na górze z widokiem na okolicę.

Budowę klasztoru rozpoczyna się od kościoła, który stanowi centralne miejsce. Następnie na planie kwadratu wznosi się inne budowle niezbędne do funkcjonowania wspólnoty. W środku umieszczony jest dziedziniec, rodzaj patio, otoczone krużgankami. Tan też znajduje się wirydarz, od łac. Słowa virydarium – miejsce zielone, albo raj.  Jest to miejsce,  odpoczynku spotkań, otoczone roślinami, ze studnią lub fontanną.

Zdumiewająco przypomina rzymskie atrium.